VADER ROLAND RATZENBERGER: "TOEN IK DE HELM ZAG, WIST IK DAT HET VOORBIJ WAS”
Het is vandaag dertig jaar geleden dat Roland Ratzenberger het leven liet bij een noodlottig ongeval tijdens de kwalificatie voor de Grand Prix van San Marino. Vader Rudolf blikt in een Zoom-interview met zusterpublicatie Formel1.de terug op het tragische ongeluk.
Rudolf, inmiddels 90 jaar, en zijn vrouw Margit waren net terug van een vakantie in Mexico, toen de televisie werd aangezet om naar de kwalificatie in Imola te kijken. “Ik zag de auto en had in eerste instantie niet eens door dat het een Simtek was”, vertelt Ratzenberger senior, die zelf geen groot fan was van de Formule 1. “Toen de wagen tot stilstand was gekomen in de bocht, zag ik de rood-witte helm van Roland en door de manier waarop zijn hoofd bewoog, wist ik: het is voorbij. Dat was een vreselijk moment.”
De moeder van Roland was op dat moment in de keuken. “Voordat ik het haar kon vertellen, was het op de radio te horen. Het duurde langer voordat mijn vrouw het kon accepteren.” Ratzenberger senior herinnert zich een telefoongesprek tussen Roland en zijn moeder, toen de Oostenrijkse coureur nog woonachtig was in Japan, waar hij racete voordat hij de stap naar de Formule 1 maakte. Margit had eigenlijk liever gezien dat haar zoon helemaal niet in de autosport was gestapt. “Ze spraken elkaar over de telefoon en nadat hij had verteld dat hij in de Formule 1 ging rijden, zei hij: ‘Mam, maak je geen zorgen. De Formule 1 is de veiligste raceklasse die er is.”
Een paar maanden later ging het tijdens de kwalificatie voor de Grand Prix van San Marino echter faliekant mis. Bij de Villeneuve-bocht kwam de voorvleugel onder de Simtek van Ratzenberger los, waarna hij onverbiddelijk hard de muur raakte bij de Tosa-hairpin. Medische hulp mocht niet meer baten. “Dat ik naar het hospitaal in Bologna moest om Roland te identificeren, is misschien nog wel de meest verschrikkelijke herinnering die ik heb aan het hele gebeuren”, aldus Rudolf Ratzenberger. Het doet hem echter goed dat er na dertig jaar nog steeds veel aandacht is voor zijn zoon. “We zijn blij dat Roland niet vergeten is.”
Lees ook: